Ruim 14 jaar geleden wilde ik heel graag een vakantieboerderij voor mensen met één of meerdere beperkingen ‘maken’. Met onder andere een rolstoeltoegankelijke moestuin, een overdekt buitenatelier en een kampvuurplek. Dat bleek uiteindelijk buiten mijn mogelijkheden te liggen, dus ging ik puzzelen wat er wél zou kunnen. Dat werd Stichting Stukkie fietsen. Ik wilde met een duofiets en vrijwilligers zorgen dat mensen die niet (meer) zomaar zelf op een fiets kunnen stappen toch lekker een stukkie konden gaan fietsen. De vrijwilliger zou de klant thuis ophalen en koffie/thee en koek meenemen voor onderweg.

Het lukte om twee fietsen te regelen; eentje kreeg de stichting in gebruik van een instelling die een duofiets ongebruikt had staan, de ander kon nieuw aangeschaft worden met geld uit het Roest Crollius Fonds. Vrijwilligers meldden zich ook vlot en met groot enthousiasme, dus toen konden we los. En was de grote vraag of er wel vraag naar zou zijn.

Die was er. Zoals gedacht waren er mensen die lekker een stukkie wilden fietsen en voor wie dat zonder duofiets met vrijwilliger niet mogelijk (meer) was. Ze kregen er een stukje vrijheid en een wekelijks genietmoment bij.

Het ging ook niet meer over. Na twee jaar paste het werk voor de stichting niet meer in de ene dag per week die ik er aan kon besteden en ging Stukkie fietsen over naar Stichting Pulse. Daar draait het nog steeds: https://stichting-pulse.nl/praktische-hulp/meldpunt/ (helemaal naar beneden scrollen : ))

Zie ook dit stukje op de site van de Innovatiekring Dementie destijds.