Het geeft mij hoop dat ik steeds vaker lees en hoor over wat constructief en waardevol kan zijn in hoe je leeft als mens, op een manier die past bij hoe we als mens in de basis in elkaar steken en functioneren. Dus: rekening houdend met hoe we verbonden zijn met elkaar. En ‘met elkaar’ bedoel ik met andere mensen én met alles om ons heen (in het hier en nu, van je buurt tot de hele planeet). En naast het hier en nu spelen het verleden én de toekomst ook een belangrijke rol. Dat is veel en complex en dus flink puzzelen.
Het boek van Robin Wall Kimmerer, Braiding Sweetgrass (nu ook in het Nederlands vertaald, Een vlecht van heilig gras), ben ik toevallig aan het lezen op het moment dat een interview met Liesbeth Woertman in de Volkskrant (13-08-2022) staat. Van haar is net het boek Wie ben ik als niemand kijkt? verschenen.
Wat een rijkdom aan wijsheid van deze twee vrouwen. Liesbeth Woertman: “Laten we met elkaar meer praten over wat het betekent om mens te zijn. Wat bindt ons? Nu heb je allemaal verschillende groepen met bijbehorende crisissen, terwijl er volgens mij maar één crisis is, namelijk de angst om er niet bij te horen.” En: “Ik vind het een grote leugen dat er zo negatief over de ouderdom wordt gesproken. Het mooiste komt het laatst, als je bereid bent om grootmoeder van alle levende wezens te worden.” Robin Wall Kimmerer schrijft over de wijsheid van andere soorten dan de mens en hoe we van hen kunnen leren, over moeder zijn en over onze verantwoordelijkheid.
Ik realiseer me dat ik met deze paar zinnen het werk van beide vrouwen tekort doe en dat er nog veel meer wijsheid te delen valt van anderen die ik nu niet noem. Maar dat is geen reden om het dan maar niet te delen, dus deel ik dit toch. Deze boeken en dit interview inspireren mij om door te gaan met het uitwerken van wat een Caring & Sharing mindset en een onderzoekende basishouding kunnen betekenen in hoe wij zorgen voor onszelf en elkaar. En wat dat dan weer betekent voor hoe ze te vervlechten in onderwijs.
(Niet nieuw, wel waardevol.)
